Doręczenia i zawiadomienia/ doręczenie zastępcze/ zaniechanie odczytania zawiadomienia telefonicznego

Precedensy. Sprawy karne - prawo karne procesowe

Tytuł:
Doręczenia i zawiadomienia/ doręczenie zastępcze/ zaniechanie odczytania zawiadomienia telefonicznego
Wyrok:
Postanowienie SN z dnia 20 października 1998 r. III KZ 182/98
Treść:
Strona nie może powoływać się na nieotrzymanie pisma sądu, jeżeli, będąc zawiadomiona o jego nadejściu, nie zgłasza się po jego odbiór. Nie może także zasłaniać się nieotrzymaniem zawiadomienia telefonicznego, gdy zawiadomienia tego nie odczytuje z aparatury rejestrującej nadesłany tekst. […] Stosownie do § 1 art. 132 k.p.k., pisma doręcza się adresatowi osobiście. Tryb ten nie ma – co należy z całą mocą stwierdzić – cechy wyłączności. Ustawa procesowa przewiduje bowiem doręczenie zastępcze (§ 2 art. 132 k.p.k.), a także doręczenie w formie tzw. awiza, tj. pozostawienia pisma w np. najbliższym urzędzie pocztowym z powiadomieniem adresata, gdzie i kiedy pismo takie należy odebrać (art. 133 § 1 i 2 k.p.k.). Ustawa dopuszcza także w wypadkach nie cierpiących zwłoki zawiadomienia w formie telefonicznej albo w inny sposób stosownie do okoliczności (art. 137 k.p.k.). W sferze stosunków procesowych każda z form doręczeń pociąga za sobą te same następstwa zarówno dla zachowania przez stronę biegu terminów, jak i dla warunków podejmowania przez organy prowadzące postępowanie określonych czynności procesowych. W niniejszej sprawie Sąd Apelacyjny w B. przesłał do obrońcy Wojciecha P. pisemne zawiadomienie o terminie, posiedzenia. Sąd ten wykorzystał również formę zawiadomienia telefonicznego. Tym samym spełnił rygory, jakie ustawa procesowa przewiduje dla doręczeń pism i zawiadomień. Strona nie może powoływać się na nieotrzymanie pisma sądu, jeżeli, będąc zawiadomiona o jego nadejściu, nie zgłasza się po jego odbiór. Nie może także zasłaniać się nieotrzymaniem zawiadomienia telefonicznego, gdy zawiadomienia tego nie odczytuje z aparatury rejestrującej nadesłany tekst. Równoważność w sferze skutków procesowych, doręczeń dokonanych bezpośrednio do rąk adresata z doręczeniami zastępczymi oraz zawiadomień przy wykorzystaniu urządzeń telefonicznych lub teleksowych, sprawiać musi, że strona nie może powoływać się na niezachowanie przez organ procesowy rygorów przewidzianych dla doręczeń pism lub zawiadomień.
Żródło:
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Karna i Izba Wojskowa z 1998r. poz. 52

Zobacz również: