Regional Prosecutor's Office in Zielona Góra

Precedensy. Sprawy karne - prawo karne materialne

Tytuł:

Rozbój kwalifikowany/ przedmiot niebezpieczny/ pistolet gazowy

Wyrok:

Postanowienie SN z dnia 4 listopada 2002 r., sygn. V KKN 376/01

Treść:

Pistolet gazowy nie jest bronią palną w rozumieniu art. 280 § 2 k.k. […] Należy podkreślić suwerenność obu aktów normatywnych, to jest kodeksu karnego z 1997 r. i ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji, wypływającą z dość oczywistego względu: każda z ustaw ma do spełnienia zgoła różne cele społeczne i prawne. Warto zwrócić uwagę, że w art. 4 ustawy z 1999 r. podkreślono, iż zawarty w niej katalog dotyczy tylko tej ustawy, a w art. 7 zamieszczono znamienny zwrot „w rozumieniu tej ustawy”. O ile bowiem celem art. 280 § 1 k.k. jest określenie typu kwalifikowanego rozboju, podczas którego popełniania broń palna stanowi jedynie przedmiot, którym sprawca się posługuje, i który ze względu na swe szczególne właściwości, przydaje działaniu wyjątkowo niebezpieczny charakter, o tyle celem ustawy z dnia 21 maja 1999 r. jest określenie warunków posiadania broni palnej i reguł obrotu nią. Broń palna w rozumieniu art. 280 § 2 k.k. musi być zatem w chwili czynu zdatna do wystrzału ostrą amunicją, a tym samym zdolna spowodować śmierć człowieka, natomiast broń palna w ujęciu ustawy z 1999 r. takich przymiotów mieć nie musi (ustawa ta poddaje przecież reglamentacji także egzemplarze broni, które są niesprawne i które byłyby zdatne do strzałów dopiero po naprawie). […] Broń gazowa z natury swej przeznaczona jest tylko do przełamywania oporu i chwilowego obezwładnienia przeciwnika (od kilku do kilkunastu minut), nie zaś do jego zniszczenia (zob. J. Kasprzak: Broń obezwładniająca – próba określenia pojęcia, Probl. Krymin. z. 195–196, s. 16). Przy broni gazowej istnieje w ogóle wymóg konstrukcyjny, aby broń taka była bezpieczna i aby jej normalne i zgodne z przeznaczeniem użycie powodowało tylko chwilową niedyspozycję zaatakowanego, pozbawiając go jedynie woli walki lub obrony (zob. Z. Jeleń: op. cit., s. 68).

Żródło:

Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Karna i Izba Wojskowa nr 2003 poz. 12