Precedence - Regional Prosecutor's Office in Zielona Góra

Oszustwo/ zamiar bezpośredni kierunkowy/ przestępstwo ciągłe

Precedensy. Sprawy karne - prawo karne materialne

Tytuł:: Oszustwo/ zamiar bezpośredni kierunkowy/ przestępstwo ciągłe
Wyrok:: Wyrok SN z dnia 2 lutego 2007 r., sygn. IV KK 378/06
Treść:: Przypisując sprawcy popełnienie przestępstwa określonego w art. 286 § 1 k.k. należy wykazać, że obejmował on swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim (kierunkowym) nie tylko to, że wprowadza w błąd inną osobę (względnie wyzyskuje błąd), ale także i to, że doprowadza ją w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem – i jednocześnie chce wypełnienia tych znamion. Aby można było przypisać popełnienie przestępstwa ciągłego z art. 286 § 1 k.k. przy zastosowaniu konstrukcji ciągu przestępstw sąd winien wykazać, że każdorazowo w dacie zawierania umów z poszczególnymi kontrahentami nie miał on zamiaru za pobrany towar zapłacić, a więc że towar ten wyłudził. W tym aspekcie ocenie należało poddać każde ogniwo czynu wchodzące w skład ciągu przestępstw ciągłych. […] Przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. jest przestępstwem umyślnym, zaliczanym do tzw. celowościowej odmiany przestępstw kierunkowych. Ustawa wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym w przypadku oszustwa jest Przypisując sprawcy popełnienie przestępstwa określonego w art. 286 § 1 k.k. należy wykazać, że obejmował on swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim (kierunkowym) nie tylko to, że wprowadza w błąd inną osobę (względnie wyzyskuje błąd), ale także i to, że doprowadza ją w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem – i jednocześnie chce wypełnienia tych znamion. Aby można było przypisać popełnienie przestępstwa ciągłego z art. 286 § 1 k.k. przy zastosowaniu konstrukcji ciągu przestępstw sąd winien wykazać, że każdorazowo w dacie zawierania umów z poszczególnymi kontrahentami nie miał on zamiaru za pobrany towar zapłacić, a więc że towar ten wyłudził. W tym aspekcie ocenie należało poddać każde ogniwo czynu wchodzące w skład ciągu przestępstw ciągłych. […] Przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. jest przestępstwem umyślnym, zaliczanym do tzw. celowościowej odmiany przestępstw kierunkowych. Ustawa wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym w przypadku oszustwa jest osiągnięcie korzyści majątkowej. Sprawca podejmując działanie musi mieć wyobrażenie pożądanej dla niego sytuacji, która stanowić ma rezultat jego zachowania. Powyższe ujęcie znamion strony podmiotowej wyklucza możliwość popełnienia oszustwa z zamiarem ewentualnym. Zamiar bezpośredni winien obejmować zarówno cel działania sprawcy jak i sam sposób działania zmierzający do zrealizowania tego celu. Sprawca musi chcieć tego właśnie sposobu działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i cel ten musi stanowić punkt odniesienia każdego ze znamion przedmiotowych przestępstwa. Przypisując sprawcy popełnienie przestępstwa określonego w art. 286 § 1 k.k. należy wykazać, że obejmował on swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim (kierunkowym) nie tylko to, że wprowadza w błąd inną osobę (względnie wyzyskuje błąd), ale także i to, że doprowadza ją w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem – i jednocześnie chce wypełnienia tych znamion (L. Gardocki, Prawo karne, Warszawa 2002, s. 306). Przekładając powyższe poglądy na realia niniejszej sprawy należy stwierdzić, że aby można było A. K. i przypisać popełnienie przestępstwa ciągłego z art. 286 § 1 k.k. przy zastosowaniu konstrukcji ciągu przestępstw sąd winien wykazać, że każdorazowo w dacie zawierania umów z poszczególnymi kontrahentami nie miał on zamiaru za pobrany towar zapłacić, a więc że towar ten wyłudził. W tym aspekcie ocenie należało poddać każde ogniwo czynu wchodzące w skład ciągu przestępstw ciągłych
Żródło:: Biuletyn Prawa Karnego Biura Studiów i Analiz SN nr 7/2007

Zobacz również: