Präjudizien - Der Zuständigkeitsbereich der Bezirksstaatsanwaltschaft Zielona Góra

Wyrokowanie/ podstawa ustaleń faktycznych/ zeznanie świadka koronnego

Precedensy. Sprawy karne - prawo karne procesowe

Tytuł:: Wyrokowanie/ podstawa ustaleń faktycznych/ zeznanie świadka koronnego
Wyrok:: Postanowienie SN z dnia 22 lutego 2007 r., sygn. V KK 181/06
Treść:: Niedopuszczalne jest wykorzystywanie w postępowaniu karnym jakichkolwiek dowodów nieznanych stronom tego postępowania, obrońcom i pełnomocnikom, nawet jeśli nie będą one stanowiły podstawy ustaleń faktycznych. […] Zdaniem Sądu Najwyższego niedopuszczalne było postąpienie z aktami PO-05/2000 w sposób w jaki uczynił to Sąd Apelacyjny w W.. Stwierdzenie bowiem – po zapoznaniu się z aktami opatrzonymi klauzulą tajności – że sposób rozpoznania wniosku prokuratora o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka koronnego był zgodny z przepisami ustawy o świadku koronnym, bez ujawnienia tych akt w oparciu o obowiązujące przepisy, rażąco procedurze karnej uchybiło. Zgodnie z przepisem art. 23 pkt 1 ustawy o świadku koronnym tajemnicę państwową stanowią przebieg i treść czynności, o których mowa w art. 3 i 5 do chwili wydania przez sąd postanowienia o dopuszczeniu dowodu z zeznań świadka koronnego. W rozpoznawanej sprawie postanowienie takie zostało wydane i jest to okoliczność bezsporna. Tym samym, z mocy prawa, cała dokumentacja związana z procesem dopuszczania dowodu z zeznań świadka koronnego przestała być tajemnicą państwową. Nie oznacza to jednak, iż automatycznie stała się jawna. Zgodnie bowiem z przepisem art.21 ust.3 ustawy z dnia 22 stycznia 1999 r. o ochronie informacji niejawnych (Dz. U. Nr 11, poz.95 ze zm.) tylko osoba przyznająca klauzulę tajności lub przełożony tej osoby mogą znieść taką klauzulę lub wyrazić zgodę na jej zniesienie. Tak więc bez zgody prokuratora, który przyznał aktom PO-05/2000 klauzulę tajności uczynienie tej dokumentacji jawną nie było możliwe. Nie oznacza to jednak, że opisana sytuacja upoważniała sąd do nieudostępnienia tych dokumentów oskarżonym i ich obrońcom. Można to było uczynić albo na skutek wyjednania zgody prokuratora na zniesienie klauzuli, albo też umożliwić zapoznanie się zainteresowanych z dokumentacją niejawną w sposób przewidziany odrębnymi przepisami, które nie uniemożliwiają zapoznania się z dokumentami niejawnymi, a jedynie ograniczają możliwości posługiwania się notatkami z udostępnienia tych dokumentów, swobodę sporządzania pism zawierających treści niejawne i tp. okoliczności wynikające z przyznania dokumentowi klauzuli określonej w odrębnych przepisach (por. też wyrok SN z dnia 4 maja 2006 r., V KK 407/05, OSNKW z 2006 r., z.9, poz. 81). Uchybienie to, mimo że rażące, nie miało in concreto wpływu na treść zaskarżonego orzeczenia, bowiem – jak wynika z rozważań dotyczących zarzutu pierwszego kasacji – sąd orzekający w pierwszej instancji, ani sąd odwoławczy, ani wreszcie Sąd Najwyższy nie są uprawnione do pozbawienia świadka koronnego jego statusu, a co równie istotne i o czym wprost pisze skarżący, dowód z zeznań D. S. będący podstawą ustaleń poczynionych w rozpoznawanej sprawie, został przeprowadzony już po nadaniu mu statusu świadka koronnego, co jednoznacznie przesądza o tym, że orzeczenie oparto na treści ujawnionych okoliczności, nie zaś – jak wynika z zarzutu kasacji – o niedostępny skazanemu i jego obrońcy dowód z akt PO-05/2000. Niezależnie jednak od wymowy tych wniosków należy podkreślić z całą mocą, że niedopuszczalne jest wykorzystywanie w postępowaniu karnym jakichkolwiek dowodów nieznanych stronom tego postępowania, obrońcom i pełnomocnikom, nawet jeśli nie będą one stanowiły podstawy ustaleń faktycznych.”
Żródło:: Biuletyn Prawa Karnego Biura Studiów i Analiz SN nr 8/2007 poz. 1.2.12.

Zobacz również: