Präjudizien - Der Zuständigkeitsbereich der Bezirksstaatsanwaltschaft Zielona Góra

Tymczasowe aresztowanie/ choroba psychiczna oskarżonego/ umieszczenie w szpitalu psychiatrycznym

Precedensy. Sprawy karne - prawo karne procesowe

Tytuł:: Tymczasowe aresztowanie/ choroba psychiczna oskarżonego/ umieszczenie w szpitalu psychiatrycznym
Wyrok:: Postanowienie SA we Wrocławiu z dnia 9 sierpnia 2007 r., sygn. II AKz 402/2007
Treść:: W przypadku stosowania tymczasowego aresztowania wobec oskarżonego, u którego biegli w wyniku badania połączonego z obserwacją stwierdzili chorobę psychiczną, uniemożliwiającą mu udział w toczącym się postępowaniu, art. 260 k.p.k. jest wystarczającą podstawą do umieszczenia oskarżonego w szpitalu psychiatrycznym celem podjęcia leczenia. W takim przypadku przepisów ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego (Dz. U. Nr 111, poz. 535 ze zm.) nie stosuje się.

[…] Błędny jest pogląd skarżącego, który - kierując się sugestią biegłych (zawartą w opinii pisemnej i uzupełniającej opinii ustnej na rozprawie 4.04.2007 r. oraz w kolejnej opinii pisemnej z 30.05.2007 r.) - podnosi, że jedyną formą leczenia oskarżonego jest leczenie szpitalne w warunkach wolnościowych, które daje najlepsze rokowania związane z polepszeniem jego stanu zdrowia i w związku z tym należało w pierwszej kolejności przeprowadzić postępowanie na bazie ustawy o ochronie zdrowia psychicznego, doprowadzając nawet do przymusowego umieszczenia Mieczysława M. na leczeniu psychiatrycznym, ale jednak w warunkach wolnościowych.

Należy zgodzić się ze stanowiskiem Sądu Okręgowego, że nadal istnieją przesłanki do kontynuowania tymczasowego aresztowania Mieczysława M. Wobec stwierdzonej u oskarżonego choroby psychicznej Sąd pierwszej instancji słusznie też postanowił o dalszym wykonywaniu tymczasowego aresztowania poprzez umieszczenie Mieczysława M. w Szpitalu Psychiatrycznym przy Areszcie Śledczym w W.

Mimo, że z kolejnej opinii biegłych z dnia 30 maja 2007 r. wynika, iż zaburzenia psychiczne są wtórne do sytuacji prawnej oskarżonego, mają tło reaktywne, rozpoczęły się w warunkach izolacji i nie jest możliwe uzyskanie poprawy stanu zdrowia psychicznego w warunkach aresztu śledczego (t. IX, k. 1358-1359), to jednak Sąd Okręgowy podjął prawidłową decyzję. Jest niewątpliwe, że oskarżony wymaga leczenia psychiatrycznego. Przekonuje jednak argumentacja Sądu I instancji, że oskarżony nie widzi potrzeby leczenia i ewentualny pobyt na wolności tego nie zmieni. Jest więc mało prawdopodobne, że Mieczysław M. po uchyleniu tymczasowego aresztowania wyrazi zgodę na leczenie i dobrowolnie zgłosi się do Szpitala Psychiatrycznego. Konieczne byłoby zatem doprowadzenie do przymusowego leczenie oskarżonego na mocy postanowienia Sądu Rodzinnego w trybie Ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego (Dz. U. Nr 111, poz. 535 ze zm.), co w świetle jego choroby psychicznej (ujawniającej się urojeniami w postaci spisku wymiaru sprawiedliwości i lekarzy przeciwko niemu) nie przyniosłoby efektu.

Wobec powyższego twierdzenie skarżącego, że leczenie oskarżonego w warunkach wolnościowych, nawet poprzez przymusowe umieszczenie go w szpitalu psychiatrycznym, zagwarantuje poprawę jego stanu zdrowia, jest nadto wewnętrznie sprzeczne.

Stanowisko Sądu Okręgowego znajduje potwierdzenie w kolejnej opinii biegłego z dnia 25 lipca 2007 r., z której ponadto wynika, że brak leczenia oskarżonego może spowodować dalsze pogorszenie jego stanu zdrowia psychicznego.

Wobec powyższego Sąd Okręgowy zasadnie uznał, że jedynie przymusowe leczenie Mieczysława M. w warunkach Szpitala Psychiatrycznego przy Areszcie Śledczym w W. pozwala na realizację działań leczniczych.

Na marginesie należy zaznaczyć, że w przypadku stosowania tymczasowego aresztowania wobec oskarżonego, u którego biegli w wyniku badania połączonego z obserwacją stwierdzili chorobę psychiczną, uniemożliwiającą mu udział w toczącym się postępowaniu, art. 260 k.p.k. jest wystarczającą podstawą do umieszczenia oskarżonego w szpitalu psychiatrycznym celem podjęcia leczenia. W takim przypadku przepisów ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego (Dz. U. Nr 111, poz. 535 ze zm.) nie stosuje się.

Zważyć należy, że w toku postępowania karnego to przepis procesowy jest podstawą każdego orzeczenia sądu. Skoro zatem, zgodnie z art. 260 k.p.k., jeżeli stan zdrowia oskarżonego tego wymaga, tymczasowe aresztowanie może być wykonywane tylko w postaci umieszczenia w odpowiednim zakładzie leczniczym, to sąd, przedłużając tymczasowe aresztowanie, może postanowić o wykonywaniu tego środka zapobiegawczego w takim zakładzie. Może nim być przede wszystkim Szpital Psychiatryczny przy Areszcie Śledczym, a w razie braku takiej jednostki - publiczny zakład opieki zdrowotnej, na warunkach określonych przez organ, do którego dyspozycji pozostaje tymczasowo aresztowany (art. 213 k.k.w.). Wobec powyższego postanowienie sądu wydane w trybie art. 260 k.p.k. stanowi odrębną i zarazem wystarczającą podstawę do umieszczenia tymczasowo aresztowanego w szpitalu psychiatrycznym i przepisów ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego (Dz. U. Nr 111, poz. 535 ze zm.).
Żródło:: System Informacji Prawnej LEX a Wolters Kluwer business "Lex dla sędziego i prokuratora"