Präjudizien - Der Zuständigkeitsbereich der Bezirksstaatsanwaltschaft Zielona Góra

Fałszywe zeznania/ nieprawdziwe oświadczenie na druku/ wyłudzenie poświadczenia nieprawdy

Precedensy. Sprawy karne - prawo karne materialne

Tytuł:: Fałszywe zeznania/ nieprawdziwe oświadczenie na druku/ wyłudzenie poświadczenia nieprawdy
Wyrok:: Wyrok SN z dnia z dnia 25 lutego 1994 r. WR 20/94
Treść:: Złożenie w urzędzie administracji państwowej na druku zawierającym klauzulę pouczającą o skutkach przewidzianych w art. 247 § 1 k.k. nieprawdziwego w swej treści „oświadczenia", zawiadamiającego o utracie prawa jazdy i wnioskującego o wydanie wtórnika tego dokumentu, nie stanowi złożenia fałszywego „zeznania". Tego rodzaju zachowanie się — w zależności od ustaleń faktycznych w konkretnej sprawie — może być natomiast kwalifikowane jako występek określony w art. 267 k.k., choćby w stadium usiłowania. […] W wyroku z dnia 22 listopada 1983 r. IV KR 233/83 (nie publ.) Sąd Najwyższy wyraził trafny pogląd, sprowadzający się do stwierdzenia, iż „udzielenie niezgodnej z prawdą odpowiedzi na pytanie zawarte w kwestionariuszu o wydanie paszportu, a następnie przedłożenie takiego kwestionariusza właściwym organom paszportowym nie jest w rozumieniu art. 247 k.k. przestępstwem przeciwko wymiarowi sprawiedliwości". Orzeczenie to zasługuje na pełną aprobatę, przedstawiona bowiem w nim wykładnia art. 247 k.k. jest jak najbardziej trafna. Odpowiada ona bowiem zasadzie, że przepis prawa materialnego określający znamiona przestępstwa, którego wyczerpanie pociąga za sobą odpowiedzialność karną, musi być wykładany ścieśniająco. Zdaniem niniejszego składu sędziów Sądu Najwyższego, niedopuszczalna jest w tym wypadku wykładnia rozszerzająca, gdyż prowadziłoby to do pozaustawowego poszerzenia odpowiedzialności karnej na zakres nie przewidziany ustawą. Jeśli zatem art. 247 k.k. mówi o „zeznaniu składanym w postępowaniu sądowym lub innym postępowaniu prowadzonym na podstawie ustawy, mogącym służyć za dowód", to nie ulega żadnej wątpliwości, że takie zeznanie musi odpowiadać formie, jaką dana ustawa dla takiej wypowiedzi przewiduje. […] Skoro więc — jak w tej konkretnej sprawie — postępowanie było prowadzone na podstawie kodeksu postępowania administracyjnego, który nie przewiduje formy „oświadczenia", lecz tylko „wyjaśnienia i zeznania", to na użytek odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego zeznania niedopuszczalne jest traktowanie (utożsamienie) „oświadczenia" z „zeznaniem". Z tej też przyczyny niniejszy skład Sądu Najwyższego nie podziela poglądu innego składu Sądu Najwyższego, wyrażonego w wyroku z dnia 20 listopada 1991 r. (WR 194/91), że „pod warunkiem określonym w art. 247 § 2 k.k. odpowiedzialności karnej na podstawie art. 247 § 1 k.k. podlega również ten, kto składa niezgodne z prawdą oświadczenia w postępowaniu odszkodowawczym prowadzonym przed Państwowym Zakładem Ubezpieczeń, albowiem jest to również postępowanie prowadzone na podstawie ustawy". (OSNKW 1992, z. 5-6, poz. 41). Brak akceptacji dla tak sformułowanej tezy wynika choćby z tego, że utożsamiono w niej „oświadczenie" z „zeznaniem", bez przytoczenia jakichkolwiek argumentów.
Żródło:: System Informacji Prawnej PRAWNIK

Zobacz również: