Der Zuständigkeitsbereich der Bezirksstaatsanwaltschaft Zielona Góra

Precedensy. Sprawy karne - prawo karne materialne

Tytuł:

Fałszerstwo znaków identyfikacyjnych/ definicja znaków/ tablice rejestracyjne pojazdów

Wyrok:

Uchwała SN z dnia 27 października 2005 r. sygn. I KZP 33/05

Treść:

Tablice rejestracyjne pojazdów nie są „znakami identyfikacyjnymi” w rozumieniu art. 306 k.k. […] To, że tablice rejestracyjne, choć pośrednio, to jednak de facto w najprostszy sposób pozwalają także na dokonanie ustaleń w sferze prawa cywilnego, przy wykorzystaniu administracyjnego systemu ewidencji (jaki to pojazd, do czego przeznaczony, kto jest jego właścicielem bądź użytkownikiem, itp. – zob. Rozdział 2a Prawa o ruchu drogowym), nie daje jeszcze podstaw do uznania ich za „znaki identyfikacyjne” w rozumieniu art. 306 k.k. Ten przepis chroni bowiem tożsamość towaru lub urządzenia w sferze jego pochodzenia i określonych właściwości, a nie jako przedmiotu, z którym związane są określone prawa publiczne czy prywatne. Na podkreślenie zasługuje fakt, słusznie akcentowany już przez prokuratora, że Prawo o ruchu drogowym wyraźnie odróżnia tablice rejestracyjne od innych elementów identyfikujących pojazdy, a w szczególności od „cech identyfikacyjnych”, przewidzianych w art. 66 ust. 3a, do których należą numer VIN albo numer nadwozia, podwozia i ramy oraz numer silnika. Te ostatnie spełniają w oczywistym stopniu wszelkie kryteria „znaków identyfikacyjnych” w rozumieniu art. 306 k.k. […] Ustawodawca definicji legalnej zwrotu „znaki identyfikacyjne” nie zawarł ani w Kodeksie karnym, ani w innej ustawie. Art. 306 k.k. stanowi, że „kto usuwa, podrabia lub przerabia znaki identyfikacyjne, datę produkcji lub datę przydatności towaru lub urządzenia, podlega karze (…)”. Komentatorzy tego przepisu znaki te definiowali jako „każde oryginalne oznaczenie towaru lub urządzenia pozwalające na ich rozpoznanie (ustalenie tożsamości); chodzi zatem tutaj o różnego rodzaju oznaczenia, określające np. charakter, właściwości, pochodzenie lub funkcje produktu” (R. Zawłocki w: A. Wąsek red.: Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz, Warszawa 2005, t. II, s. 1375), czy też jako „każde oznaczenie produktu pod względem miejsca zakupienia lub wyprodukowania, numeru seryjnego, oznaczenia producenta lub importera, nazwy produktu, istotnych cech użytkowych (funkcji), składu, próby, posiadania określonych atestów i zezwoleń itp.” (W. Wróbel w: A. Zoll red.: Kodeks karny. Część szczególna, Kraków 1999, t. II, s. 487). Podobnie analizowany termin określa podręcznik nauki prawa gospodarczego: „znakiem identyfikacyjnym w rozumieniu art. 306 k.k. jest każde oryginalne oznaczenie towaru lub urządzenia pozwalające na ustalenie jego charakteru, cech, właściwości, funkcji, pochodzenia, przeznaczenia” (J. Skorupka: Prawo karne gospodarcze, Warszawa 2005, s. 173).

Żródło:

System Informacji Prawnej PRAWNIK