Zasiedzenie/ dobra i zła wiara/ znaczenie orzeczenia sądowego

Precedensy. Sprawy cywilne

Tytuł:
Zasiedzenie/ dobra i zła wiara/ znaczenie orzeczenia sądowego
Wyrok:
Postanowienie SN z dnia 25 czerwca 2003r., sygn. III CZP 35/03
Treść:
Istota i przesłanki zasiedzenia znalazły obszerne oraz wyczerpujące naświetlenie w literaturze prawniczej i orzecznictwie sądowym. Jest to zdarzenie prawne, w wyniku którego posiadacz, po upływie określonego przez ustawę czasu, staje się podmiotem wykonywanego prawa. W odniesieniu do własności zasiedzenie przekształca stan władztwa bezprawnego we władztwo prawne; powoduje nabycie własności. Następuje zatem – z mocy prawa – uzgodnienie długotrwałego stanu faktycznego ze stanem prawnym. Orzeczenie sądowe – przewidziane w przepisach postępowania – ma charakter potwierdzający w zakresie własności ze skutkami wynikającymi z art. 523 i 524 k.p.c. Legalną definicję instytucji zasiedzenia rzeczy nieruchomych zawiera art. 172 k.c. Dla nabycia własności musi zaistnieć posiadanie samoistne, które aby prowadziło do zasiedzenia musi mieć miejsce na przestrzeni wystarczająco długiego czasu […]. Rozstrzygającym zaś momentem dla oceny dobrej, czy złej wiary posiadacza jest data uzyskania posiadania. Późniejsze zmiany świadomości posiadacza pozostają bez wpływu na tę ocenę i w konsekwencji na długość czasu potrzebnego dla nabycia własności przez zasiedzenie.
Żródło:
Prokuratura i Prawo, dodatek Orzecznictwo SN, SA, NSA i TK nr 2/2004

Zobacz również: