Prokuratura Okręgowa w Zielonej Górze

Precedensy. Sprawy europejskie

Tytuł:

Dowody w sprawie karnej/ poniżające traktowanie/ przymusowe podawanie środków wymiotnych

Wyrok:

Wyrok Wielkiej Izby ETPCz z dnia 11 lipca 2006 r., skarga nr 54810/00

Treść:

Zakaz z art. 3 Konwencji ani prawo do prywatności wyrażone w jej art. 8 co do zasady nie zabraniają sięgania do środków medycznych wbrew woli oskarżonego w celu pozyskania dowodu w postępowaniu karnym. Dlatego też Trybunał wielokrotnie już stwierdzał, że przymusowe pobranie krwi czy śliny od oskarżonego nie narusza wspomnianych postanowień Konwencji (por. decyzja z dnia 4 grudnia 1978 r. w sprawie X. przeciwko Niderlandom, skarga nr 8239/78; decyzja z dnia 5 stycznia 2006 r., w sprawie Schmidt przeciwko Niemcom, skarga nr 32352/02). Jednakże, każde użycie ingerencji medycznej dla pozyskania dowodu w sprawie karnej musi być przekonująco uzasadnione w świetle okoliczności danej sprawy. Szczególnego usprawiedliwienia wymaga interwencja medyczna polegająca na wydobyciu z organizmu oskarżonego dowodu rzeczowego popełnienia przestępstwa, które zarzuca się podejrzanemu. Dlatego w takiej sytuacji należy mieć wzgląd na wagę czynu zabronionego zarzucanego podejrzanemu i wykazać, że organy pro-cesowe rozważały użycie alternatywnej metody pozyskania danego dowodu (warunek „konieczności” interwencji medycznej). Ponadto ingerencja medyczna podjęta dla wydobycia dowodu nie może nieść ze sobą ryzyka trwałego pogorszenia zdrowia podejrzanego (por. wyrok z dnia 5 kwietnia 2005 r. w sprawie Nevmerzhitsky przeciwko Ukrainie, skarga nr 54825/00, §§ 94, 97). Trybunał podkreślił, że podobnie jak przy środkach medycznych przymusowo stosowanych wobec podejrzanych dla celów terapeutycznych, tak i w przypadku działań mających doprowadzić do pozyskania dowodu, działanie organu procesowego nie może przekraczać minimalnego poziomu cierpienia, które tworzy stan nieludzkiego czy poniżającego traktowania z art. 3 Konwencji. Dlatego, oceniając dopuszczalność zastosowania danej interwencji medycznej, trzeba mieć na uwadze to, czy nie wy-woła ona u podejrzanego poważnego bólu fizycznego lub cierpienia. Przymusowa ingerencja me-dyczna powinna być przeprowadzona przez lekarza, a po jej wykonaniu podejrzany powinien pozostawać pod stałą opieka lekarza (po. decyzja z dnia 20 października 1997 r. w sprawie Ilijkov przeciwko Bułgarii, skarga nr 33977/96).

Żródło:

http://www.sn.pl/orzecznictwo/index.html