Precedensy - Prokuratura Okręgowa w Zielonej Górze

Sprowadzenie niebezpieczeństwa/ umyślne spowodowanie obrażeń/ zbieg przepisów ustawy

Precedensy. Sprawy karne - prawo karne materialne

Tytuł:: Sprowadzenie niebezpieczeństwa/ umyślne spowodowanie obrażeń/ zbieg przepisów ustawy
Wyrok:: Wyrok SN z dnia 20 stycznia 1994 r., sygn. WR 213/93
Treść:: W razie umyślnego narażenia innej osoby na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, ciężkiego uszkodzenia ciała lub ciężkiego rozstroju zdrowia (art. 160 § 1 k.k.) z jednoczesnym spowodowaniem u niej umyślnie uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia naruszającego czynności narządu ciała na okres powyżej siedmiu dni (art. 156 § 1 k.k.) zachodzi zbieg przepisów ustawy (art. 10 § 2 k.k.). […] Czyn sprawcy, który w czasie jednego zdarzenia faktycznego, ale w wyniku kilku czynności, naraża osoby na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, ciężkiego uszkodzenia ciała lub ciężkiego rozstroju zdrowia, należy kwalifikować z art. 160 § 1 k.k. tyle razy, u ilu osób owo zagrożenie zaistniało, a nie jako jedno przestępstwo ciągłe. Przestępstwo określone w art. 160 § 1 k.k. polega na stworzeniu przez sprawcę sytuacji, w której grozi wystąpienie ujemnych skutków przewidzianych w tym przepisie. Przestępstwo jest dokonane z chwilą narażenia na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, ciężkiego uszkodzenia ciała lub ciężkiego rozstroju zdrowia, chociażby osoba narażona nie doznała żadnej krzywdy. Sprawca nie może jednak działać z zamiarem spowodowania (również ewentualnym) skutku w postaci śmierci człowieka, ciężkiego uszkodzenia ciała lub ciężkiego rozstroju zdrowia, gdyż wówczas narażenie na niebezpieczeństwo traci swój samodzielny byt. Mówiąc inaczej, przepis o naruszeniu dobra prawnego, konsumuje przepis o narażeniu tego dobra na niebezpieczeństwo. A zatem, nie jest możliwa kumulatywna kwalifikacja czynu z art. 160 § 1 k.k. i art. 155 § 1 k.k. (również art. 148 § 1 k.k.), albowiem przestępstwo polegające na narażeniu zdrowia (i życia) poprzedza, a tym samym zostaje skonsumowane przez czyn polegający na jego naruszeniu. Stan faktyczny niniejszej sprawy (opisany w pkt 11 zaskarżonego wyroku) jest jednak inny, gdyż poprzez swoje umyślne działanie P. nie tylko naraził Piotra C. na bezpośrednie niebezpieczeństwo, o którym mowa w art. 160 § 1 k.k., ale również, umyślnie, z zamiarem ewentualnym, spowodował u pokrzywdzonego uszkodzenie ciała na czas powyżej 7 dni. W świetle tych faktów Sąd Najwyższy podzielił wyrażony w rewizji pogląd, że zachowanie oskarżonego należało zakwalifikować z art. 160 § 1 k.k. i art. 156 § 1 k.k. w zbiegu kumulatywnym. Przyjęta przez Sąd Najwyższy kwalifikacja prawna czynu jest uzasadniona przede wszystkim tym, że swoim działaniem oskarżony spowodował dwa różne skutki (u tej samej osoby), a zatem tylko poprawiona w toku instancji kwalifikacja prawna czynu odzwierciedli całą jego kryminalną zawartość, tj. społeczne niebezpieczeństwo wynikłe z zachowania się sprawcy (...).
Żródło:: Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Karna i Izba Wojskowa z 1994r. poz. 32

Zobacz również: